Шкляны, алавяны, драўляны - страница 11
— І будзеш першым жадаць мне добрай раніцы? — спытала Бурштына кпліва. — Таксама замкнеш на ключ? Ці замуруеш?
— Як ты можаш так думаць? — закрычаў ён, і ў яго зялёна-карых вачах бліснулі слёзы. — Я не зраблю з табой такога ніколі, чуеш? Хочаш сысці — сыходзь, і хай табе будзе добра там, куды ты пойдзеш.
— Чэс, пойдзем разам, — ціха сказала Бурштына. — Кінем замак і каралеўства, знойдзем новы дом і будзем жыць вольна, самі па сабе.
— І што мне дасць гэтая воля? Кім я буду? Паляўнічым ці кашолачнікам? А можа, служкам? А ты? Ты ж нічога не ўмееш, як ты заробіш сабе на жыццё? Падумай, Бурштына, табе нельга сыходзіць з замка. Тут ты атрымаеш усё гатовае, а там.
— Там я буду вольная, а тут ты пачнеш сваё праўленне з двух забойстваў.
Чэс памаўчаў, абдумваючы штосьці.
— Калі я адпушчу прынца, ты станеш маёй жонкай?
— Не.
— Але чаму? — закрычаў ён. — Чаму? Ты заўсёды так добра ставілася да мяне, я ж адчуваю, што падабаюся табе.
— Так, ты мне падабаешся, — прызналася Бурштына, пазбягаючы казаць пра каханне, — і я стала б тваёй жонкай, але толькі не тут. Не ў замку.
— Чаму? Кароль памрэ, гэта ён не даваў табе волі! Са мной усё будзе інакш! — ён схапіў Бурштыну, абняў яе і пацалаваў. Яна не супраціўлялася.
Незаўважна ўзышло сонца. Зніклі апошнія цені, совы схаваліся ў дуплы, кажаны вярнуліся на гарышчы і ў склепы, піснула, спрабуючы голас, першая пеначка. Раса холадна свяцілася на траве, ад зямлі паднімалася волкая смуга, ахутваючы кусты алеандру і калючую акацыю. Наперстаўка і дурман адкрылі свае званочкі, прапануючы пчолам атрутны мёд.
— Ты застанешся са мной? — спытаў Чэс, калі яны з Бурштынай расплюшчылі вочы і адхіліліся адзін ад аднаго.
— Ты пойдзеш са мной? — спытала Бурштына.
Абодва пакруцілі галавамі.
— Вазьмі, — Чэс працягнуў ёй ключ. — Гэта ад падзямелля, ён падыходзіць і да ланцугоў. Пакінеш там дзе-небудзь на бачным месцы.
— Дзякуй. Куды ты зараз?
— Не ведаю. У лесе шмат зацішных месцаў. Перачакаю пару дзён і вярнуся, каб стаць каралём.
Яны паглядзелі адно на аднаго. Бурштына маўчала. Чэс хмурна кіўнуў ёй і выйшаў праз зялёную брамку ў Навакольны лес. Праз хвіліну яго сілуэт знік сярод Чорных дрэў.
***
Прынц Бенжы спаў на ахапку саломы, накрыўшыся курткай. Было цёмна і прахалодна, таму прынц часта варушыўся, спрабуючы ўкрыцца цяплей. Кожны раз пры гэтым звінелі доўгія ланцугі, якімі Бенжы быў прыкаваны да сцяны. Да свайго паланення ён паставіўся спакойна, разважыўшы, што ні ў чым не вінаваты, а значыць, яго хутка адпусцяць. У крайнім выпадку, прагоняць з каралеўства.
Пачуўся нейкі гук. Цяжкія дзверы зарыпалі ржавым замком, ключ доўга важдаўся, перш чым павярнуцца. Потым дзверы пачалі павольна і няўпэўнена адчыняцца.
Прынц расплюшчыў вочы, прыўстаў. У дзвярным праёме з’явілася тонкая фігурка.
— Прынц Бенджамін? — спытала яна.
— Я тут, — ён пагрымеў ланцугамі. — Вы прынеслі сняданак?
— Не, — сказала Бурштына, спускаючыся да яго. — Я прынесла ключ ад ланцугоў. Тут так цёмна. Працягніце мне рукі, калі ласка.
Яна доўга адмыкала старыя замкі наручнікаў. Бенжы ўдыхаў салодкі водар кветак і думаў, адкуль яму знаёмая гэтая дзяўчына.
— Прынцэса? — нарэшце спытаў ён.
— Так, — яна ўздыхнула. — Мой бацька вырашыў пакараць вас смерцю. Таму вам неадкладна трэба бегчы. Я праводжу вас да Глухой сцяны.
— Гэта вялікі гонар для мяне, — усцешана сказаў Бенжы. Значыць, ён спадабаўся прынцэсе!
— Справа не ў гонары. Я пакідаю замак. Таму нам па дарозе.
Бенжы вырашыў роспыты пакінуць на потым. Ён з задавальненнем паварушыў вольнымі рукамі, устаў і пакланіўся Бурштыне.
— Дзякую вам, мая цудоўная выратавальніца.
— Трэба спяшацца.
— Вядома, — Бенжы выйшаў на вуліцу і адразу зажмурыўся ад яркага ранішняга сонца.
— Як добра! — усклікнуў ён. — Варта было праседзець суткі на ланцугу, каб потым ацаніць хараство волі!
— Калі ласка, хутчэй, — нервова папрасіла Бурштына. Яна баялася, што кароль прачнецца і вышле пагоню. А Бенжы пазяхаў і пацягваўся, ціхамірна ўсміхаючыся. Ён не быў падобны на Чэса, прыгожы сваёй дагледжанасцю, вытанчанасцю рухаў, ганарыстай каралеўскай паставай. Нават у бруднай і мятай адзежы ён выглядаў сапраўдным каралём. Бурштына падумала, што Чэсу прыйдзецца доўга выпрацоўваць у сябе такую паходку, вучыцца трымаць спіну роўна і глядзець пагардліва нават на тых, хто вышэйшы ростам.
— Куды ісці? — спытаў Бенжы. І яны пайшлі да садовай брамкі. Раса выпарвалася, ад травы патыхала волкасцю. Падол сукенкі Бурштыны набрыняў і пацяжэў. Змакрэлі і туфлі прынца.
— У нас ёсць час да заходу, — сказала Бурштына. — Потым выпусцяць сабак.
***
У Школе добрых манер тоненька празвінеў званок, паведамляючы вучням і вучаніцам пра перапынак. Калідоры напоўніліся шолахам шаўковых спадніц і асцярожным грукам абцасікаў. Хлопчыкі галантна прапускалі наперад дзяўчынак і неслі іх партфелі. А дзяўчынкі рабілі рэверансы і міла ўсміхаліся. Ванда чакала маму, якая выкладала этыкет і харэаграфію. І пакуль мамчыны падапечныя развучвалі складаныя па ці колькасць зубчыкаў у рыбнага відэльца, Ванда чытала казку, павольна і неахвотна перагортваючы старонкі. Казка так хутка канчалася, няўмольна набліжаючыся да развязкі...
Ванда ўздыхнула. Шкада, што прынцэса не засталася з Чэсам. Атрымалася б такая прыгожая пара.. Яна зірнула на сябе ў люстэрка. Валасы, вядома, не залатыя, а проста светла-русыя, але ўсё адно можна памарыць, што ты прынцэса, і два прынцы змагаюцца за права стаць тваім мужам.
