1984 (на белорусском языке) - страница 32

Але яна павiнна была заўважыць, як ён да яе iшоў, i напэўна зразумела яго намер. На другi дзень ён пастараўся прыйсцi раней. Вядома ж, яна сядзела за столiкам недалёка ад учорашняга i зноў была адна. Проста перад iм у чарзе стаяў нiзенькi, вёрткi, падобны да жука чалавечак з пляскатым тварам i недаверлiвымi вочкамi. Калi Ўiнстан з падносам у руках адышоў ад стойкi, ён убачыў, што чалавечак прабiваецца да столiка, дзе сядзiць дзяўчына. Яго надзеi зноў бурылiся. Было, праўда, яшчэ адно вольнае месца за столiкам, што стаяў трохi далей, але чалавечак, вiдаць, не збiраўся адмовiцца ад блiжэйшага i свабаднейшага столiка. Стаiўшы дыханне, Ўiнстан iшоў за iм. Ён мог пагаварыць з дзяўчынай толькi сам-насам, iнакш усё гэта не мела сэнсу. У гэты момант пачуўся жахлiвы грукат. Чалавечак бразнуўся на падлогу, паднос вылецеў у яго з рук, па падлозе расцяклiся два ручаi: супу i кавы. Ён устаў, кiнуўшы злосны позiрк на Ўiнстана, пэўна, падазраючы, што той падставiў яму нагу. Але на гэтым усё i скончылася. Праз пяць секунд Ўiнстан ужо сядзеў за столiкам побач з дзяўчынай. Яго сэрца было гатовае вырвацца з грудзей.

Ён не глядзеў на яе. Адклаўшы ўбок паднос, ён адразу пачаў есцi. Аднак было вельмi важна як мага хутчэй загаварыць, пакуль нiхто не падсядзе за столiк, але яго ахапiў неадольны страх. Прайшоў тыдзень, як яна ўпершыню звярнулася да яго. Можа, яна паспела за гэты час перадумаць? Так, напэўна, яна перадумала! Было немагчыма, каб усё гэта добра скончылася, у сапраўдным жыццi так не бывае. Можа, ён бы i ўвогуле не вымавiў нi слова, калi б не ўбачыў у гэты момант Эмплфорта, паэта з валасатымi вушамi. Той хадзiў з падносам у руках i бездапаможна разглядаў залу, шукаючы месца. Эмплфорт ставiўся да Ўiнстана з нейкай няяснай прыязнасцю i, напэўна, сеў бы за яго столiк, калi б яго ўбачыў. Заставалася не больш як хвiлiна часу. I Ўiнстан i дзяўчына працягвалi старанна есцi рэдкую полiўку - фасолевы суп. Ўiнстан пачаў размову цiхiм шэптам. Нiхто з дваiх не паднiмаў вачэй, яны працягвалi чэрпаць лыжкамi вадзянiстае рэчыва i абменьвалiся ў мiжчасе кароткiмi, самымi патрэбнымi словамi.

- Калi ў цябе канчаецца праца?

- Васемнаццаць трыццаць.

- Дзе мы можам сустрэцца?

- Плошча Перамогi, каля помнiка.

- Там няма дзе схавацца ад тэлеглядаў.

- Нiчога, калi ёсць натоўп.

- Цi будзе ў нас якi-небудзь знак?

- Не. Не падыходзь, пакуль вакол мяне не набярэцца людзей. I не глядзi на мяне. Толькi стой дзесьцi побач.

- Калi?

- Дзевятнаццаць нуль-нуль.

- Згода.

Эмплфорт так i не ўгледзеў Ўiнстана i сеў за iншы столiк. Аднак Ўiнстан i дзяўчына болей не размаўлялi i пазбягалi глядзець адно на аднаго, наколькi гэта было магчыма двум, што сядзяць насупраць за адным столiкам. Яна хутка скончыла есцi i ўстала з-за стала, а Ўiнстан застаўся, каб выпалiць цыгарэту.

Ўiнстан прыйшоў на Плошчу Перамогi трошкi раней прызначанага часу. Ён хадзiў вакол падножжа вялiзнай калоны, на версе якой статуя Вялiкага Брата ўзiралася ў паўдзённае неба, дзе ў Бiтве на Ўзлётна-пасадачную паласу No.1 ён перамог эўразiйскiя самалёты (колькi гадоў таму самалёты былi ўсходазiйскiя). На вулiцы насупраць стаяў конны помнiк - гэта, як меркавалася, была статуя Олiвера Кромвела. Прайшло ўжо пяць хвiлiн, а дзяўчыны ўсё яшчэ не было. Ўiнстана зноў ахапiў невыказны страх. Яна не прыйдзе, яна перадумала! Ён павольна прайшоўся да паўночнага боку плошчы i адчуў нейкую шчымлiвую радасць, пазнаўшы царкву Святога Марцiна, званы якое калiсьцi адбiвалi: "Ты тры фартынгi даць мне павiнен". I тады ён убачыў дзяўчыну. Яна стаяла каля помнiка i чытала цi ўдавала, што чытае, плакат, закручаны спiраллю вакол калоны. Ён не мог падысцi да яе, пакуль не збярэцца болей людзей, бо вакол помнiка былi ўсталяваныя тэлегляды. Але ў гэты момант аднекуль злева пачуўся гоман галасоў i цяжкi грукат аўтамабiляў. Раптам здалося, што ўсе пабеглi цераз плошчу. Дзяўчына хутка абышла львоў ля падножжа помнiка i пабегла за натоўпам. Ўiнстан рушыў за ўсiмi. З паасобных выкрыкаў ён зразумеў, што зараз па тым баку плошчы праедзе канвой з эўразiйскiмi палоннымi.

Шчыльны людскi натоўп ужо запоўнiў паўднёвы бок плошчы. Ўiнстан, якi звычайна iмкнуўся заўсёды вырвацца са штурханiны, цяпер пiхаўся i ўцiскаўся глыбей у натоўп. Хутка ён ужо стаяў амаль побач з дзяўчынай, але дарогу яму заступiў вялiзны прол i амаль гэткая ж вялiзная кабецiна, напэўна, яго жонка. Разам яны былi як непраходны мур. Ўiнстан адсунуўся трошкi ўбок i, разагнаўшыся, рэзкiм штуршком здолеў працiснуць плячо памiж iмi. На нейкi момант яму здалося, што iх мускулiстыя сцёгны зараз расцiснуць яму вантробы, але нарэшце, змакрэўшы, ён прабiўся наперад. Цяпер ён стаяў поплеч з дзяўчынай, абое глядзелi проста перад сабой.

Доўгая чарада грузавiкоў павольна кацiлася ўздоўж вулiцы. На кожнай машыне стаялi ахоўнiкi з суровымi драўлянымi тварамi i з аўтаматамi напагатове. Унутры тулiлiся маленькiя жаўтатварыя людзi ў падранай шэра-зялёнай унiформе. Iх тужлiвыя мангольскiя твары пазiралi цалкам безуважна праз бакавыя барты грузавiкоў. Часам чуўся металiчны скрыгат - ва ўсiх палонных на нагах былi кайданы. Адна за адной праязджалi мiма поўныя машыны тужлiвых твараў. Ўiнстан ведаў, што яны там, але бачыў iх толькi ўрыўкамi. Дзяўчына сваiм плячом i правай рукою прытулiлася да яго. Яе шчака была так блiзка, што ён амаль адчуваў яе цеплыню. Таксама, як i тады ў сталоўцы, яна адразу ўзяла iнiцыятыву ў свае рукi. Яна пачала гаварыць, амаль не варушачы вуснамi, цiхiм шэптам, якi патанаў у гамане натоўпу i грукаце машын.

- Ты добра мяне чуеш?

- Ага.

- Цi ты можаш вызвалiцца ў нядзелю па абедзе?

- Магу.

- Тады слухай уважлiва. Ты павiнен усё дакладна запомнiць. Паедзеш да станцыi Пэдынгтан...