Шкляны, алавяны, драўляны - страница 4
— Ты быў там?
— Я падыходзіў да Глухой сцяны. Яна абкружае замак і сад, суцэльная, вышэй чалавечага росту, і ў ёй усяго адны вароты, іх ахоўвае велізарны гарнізон. Прапускаюць толькі купцоў, у якіх ёсць асабісты дазвол караля з яго пячаткай.
— Але для чаго гэта сцяна?
— Каб ніхто не ўвайшоў у замак. І каб ніхто не выйшаў. Ёсць у замку штосьці — ці хтосьці — каго кароль вельмі баіцца страціць.
— Хтосьці? — паўтарыла Бурштына. — Я? З-за маіх залатых валасоў?
— Не, усё складаней. У цябе есць яшчэ нейкая таямніца, пра якую ты сама не ведаеш, а ведае кароль, і, можа, каралева.
Ужо сцямнела. Чэс і Бурштына ішлі па дарожцы з чырвоных каменьчыкаў.
— Пойдзем да зялёнай брамкі, — прапанаваў Чэс. — Я пакажу табе Навакольны лес.
— Не. Чуеш, гадзіннік прабіў дзесяць. Мне час вяртацца.
— Скажы, цябе праўда замыкаюць на ключ уначы?
— Так.
— І выпускае раніцай сам кароль?
— Так.
— І табе не здаецца гэта дзіўным? — Чэс паціснуў плячамі. — Я б узвар’яваўся.
— Не ведаю, — сказала Бурштына. — Я не задумвалася аб гэтым.
— Ты наогул не думаеш, жывеш як у сне, робіш усё, што скажуць.
— А чаму цябе гэта так хвалюе?
Чэс ізноў паціснуў плячамі і сышоў. Бурштына агледзелася. Да яе па дарожцы ішоў каралеўскі сабакар. У чорным капелюшы і высокіх, да калень, ботах, з пугай на поясе. У руцэ ён трымаў ліхтар.
— Час вячэраць, прынцэса.
Заўсёды раней Бурштына пакорліва ішла ў замак. Ёй і не хацелася заставацца знадворку цёмным волкім вечарам, адной у велізарным садзе. Але ж яна магла гэтага захацець?
— Я прыйду пазней, — сказала яна. — Ідзі.
— Вас чакаюць, — з націскам паўтарыў ён, гледзячы на яе абыякавымі вачамі.
— Я жадаю яшчэ пабыць тут, адна, — сказала яна і падумала: няўжо ён будзе настойваць? Ён слуга, а яна прынцэса, яго гаспадыня. Ён павінен слухацца яе, ці не?
— Вам гэта забаронена, — сказаў ён. — Калі ласка, ідзіце за мной.
— Забаронена? Кім?
— Каралём.
— Я не пайду. Ніхто не зможа мяне прымусіць, — сказала Бурштына і павярнулася, пайшла ў іншы бок. Праз імгненне сабакар дагнаў яе, падхапіў адной рукой і панёс у замак.
— Што здарылася? — здзіўлена спытаў кароль, замыкаючы за імі дзверы. Сабакар падышоў і ціха сказаў яму штосьці. А Бурштына падумала: дзіўна, у замку не начуюць слугі. Сабраўшы на стол да вячэры, яны ўсе сыходзяць у маленькую вёсачку непадалёк. У замку застаюцца толькі Альма, асабістая прыслужніца каралевы, Чэс і чацвёра саветнікаў караля: садоўнік, сабакар, кухар і лекар. І, што яшчэ больш дзіўна, нягледзячы на ўсю трывожнасць і падазронасць караля, у замку не было ўзброенай аховы.
Пасля вячэры кароль падышоў да дачкі.
— Што здарылася, золатка? Што за бунт?
— Чаму мне нельга хадзіць адной? Чаму мяне замыкаюць на ключ? Я што, палонніца?
— Хто ўклаў табе ў галаву гэтыя думкі? — нахмурыўся кароль. — Ты не палонніца, ты мая адзіная наследніца, і я берагу цябе, што ў гэтым дрэннага? Ты яшчэ зусім дзіця, вось усе і сочаць, каб ты не трапіла ў бяду. Уначы сад небяспечны. Ты можаш заблудзіцца, застудзіцца, зламаць нагу, апячыся атрутным лісцем! І ці мала хто блукае вакол замка па начах?
Усё гэта было падобна на праўду. Бурштына не знайшла, што адказаць. Яна падышла да акна, адсунула гардзіну.
— Поўня, — кароль таксама падышоў да акна. — Апраніся цяплей.
— Добра.
— Ідзі. Да паўночы пабудзеш у сябе.
— Не, я хацела б зайсці да мамы. Можна?
— Дзіўна, — сказаў кароль. — Сёння ты робіш дзіўныя рэчы. Ты ж ніколі не хадзіла да яе сама, без майго напамінку, ды яшчэ так позна.
— Нельга?
— Не, чаму ж, ідзі, — дазволіў кароль. — Дзесяць хвілін табе хопіць, я думаю.
Цёмнымі калідорамі Бурштына ішла і думала: хтосьці хлусіць, не могуць быць дзве праўды. Але як пазнаць, чыя праўда сапраўдная?
Дзверы адчыніла Альма.
— Прынцэса? — здзівілася яна.
— Я хачу пагаварыць з мамай.
Альма зрабіла рэверанс і выйшла. Бурштына прайшла праз калідор у пакой, дзе ў адной сцяне было маленькае квадратнае акенца без шкла. За акенцам, за той сцяной, жыла каралева. Дакладней, яе там замуравалі. І Бурштына да сённяшняга вечара не задумвалася: чаму?
Каб не з’явіцца нечакана, Бурштына кранула званочак і паклікала:
— Ваша вялікасць, да вас можна?
Пачуўся шоргат сукенкі. Ціхія крокі — і перад Бурштынай у акенцы з’явіўся твар маці. Як і заўсёды, каралева глядзела холадна, сурова. Яе доўгія залацістыя валасы вольна ляжалі на плячах, а вусны былі падціснуты. Каралева размаўляла вельмі рэдка.
— Я прыйшла, каб спытацца, — сказала Бурштына нясмела. Яна баялася каралеву і ніколі не казала ёй «мама», «ты». — Скажыце, ваша вялікасць, чаму мяне трымаюць пад замком? І — ці ёсць за Глухой сцяной іншыя каралеўствы?
Вочы каралевы засталіся такімі ж абыякавымі і халоднымі. Быццам яна наогул нічога не чула.
— Чэс кажа, гэта не з-за маіх залатых валасоў. Кажа, у мяне ёсць нейкая таямніца, пра якую ведаюць толькі мае бацькі.
Каралева маўчала.
— Мне цяжка, — сказала Бурштына. — У мяне няма сябровак, няма волі, мяне ніхто не любіць. Кароль не любіць мяне, я адчуваю, я проста яму патрэбна. І я. хачу пакінуць замак, а мяне не выпускаюць.
— І не выпусцяць, не спадзявайся, — сказала каралева горка. — Я застануся тут да смерці, а ты — бясконца.
— Як гэта? — не зразумела Бурштына.
Каралева пакруціла галавой.
— Гэту таямніцу табе не можа адкрыць ніводны чалавек. Ты павінна сама выявіць яе — падслухаць ці прачытаць. Знайдзі чароўны летапіс Каралеўства. З яго ты даведаешся больш, чым хацела б.
