1984 (на белорусском языке) - страница 42

5

Сайм знiк. Аднойчы ранiцай ён не прыйшоў на працу. Сёй-той растлумачыў яго адсутнасць легкадумна, без асаблiвай трывогi. Назаўтра нiхто ўжо пра яго не памятаў. На трэцi дзень Ўiнстан зайшоў у вестыбюль аддзела дакументацыi, каб паглядзець стэнд з аб'явамi. У адной аб'яве быў спiс сябраў Шахматнага камiтэта, куды ўваходзiў Сайм. Спiс быў амаль такi самы, як i раней, нiчога не было выкраслена. Але ён быў на адно прозвiшча карацейшы. Гэтага было дастаткова. Сайм болей не iснаваў. Ён не iснаваў нiколi.

Стаяла нясцерпная спёка. У мiнiстэрскiх лабiрынтах, у пакоях без вокнаў, з кандыцыянаваным паветрам, захоўвалася нармальная тэмпература. Але на вулiцы тратуары апякалi ногi, а ў метро ў час пiк стаяў невыносны смурод. Падрыхтоўка да Тыдня Нянавiсцi iшла поўным ходам, i работнiкi ўсiх мiнiстэрстваў працавалi звыш нормы. Дэманстрацыi, сходы, ваенныя парады, лекцыi, выставы васковых фiгур, кiнафiльмы, тэлепраграмы - усё гэта трэба было арганiзаваць. Трэба было паставiць трыбуны, устанавiць партрэты, прыдумаць лозунгi, напiсаць песнi, пусцiць чуткi, сфальшаваць фатаграфii. Секцыю Джулii ў аддзеле мастацкай лiтаратуры знялi з вытворчасцi раманаў, i цяпер яны выпускалi серыю вострапамфлетных брашур. Ўiнстан, апрача сваёй звычайнай працы, кожнага дня гадзiнамi сядзеў над старымi падшыўкамi "Таймз", перарабляючы i прыхарошваючы матэрыялы, што мелiся цытавацца ў прамовах. Позна ўвечары, калi пролы шумлiвымi натоўпамi бадзялiся па вулiцах, горад меў нейкi дзiўны, хваравiты выгляд. Ракетныя бомбы падалi часцей, чым звычайна. Часам аднекуль здалёк чулiся жахлiвыя выбухi, прычыну якiх нiхто не мог растлумачыць i пра якiя хадзiлi неверагодныя чуткi.

Ужо была напiсана новая песня, што павiнна была стаць галоўнай мелодыяй Тыдня Нянавiсцi (яна называлася "Песня Нянавiсцi"), i яна бясконца грымела з тэлеглядаў. Гэта быў рытмiчны дзiкi брэх, якi нельга было назваць музыкай, ён нагадваў хутчэй барабанны грукат. Калi гэтую песню раўлi сотнi глотак пад рытмiчны тупат ног, рабiлася страшна. Пролам яна вельмi спадабалася, i сярод ночы на вулiцах яна спаборнiчала з усё яшчэ папулярнай "То была безнадзейная мара". Парсансавы дзецi дудукалi яе цэлы дзень i ноч на грабенчыку i шматку туалетнай паперы. Вечарамi Ўiнстан быў заняты болей, чым звычайна. Сабраныя Парсансам брыгады добраахвотнiкаў рыхтавалi вулiцу да Тыдня Нянавiсцi. Яны шылi сцягi, малявалi плакаты, ставiлi дзержакi для сцягоў на дахах, рызыкуючы жыццём, нацягвалi праз вулiцу дрот i вешалi на iм транспаранты. Парсанс хвалiўся, што адзiн толькi дамовы блок "Перамога" вывесiць чатырыста метраў транспарантаў. Ён быў у сваёй стыхii i адчуваў сябе бясконца шчаслiвым. Гарачыня i фiзiчная праца далi яму нагоду хадзiць вечарамi ў шортах i кашулi з кароткiмi рукавамi. Ён паспяваў паўсюль - штурхаў, цягнуў, пiлаваў, заганяў цвiкi, iмправiзаваў, падбадзёрваў усiх сяброўскiмi воклiчамi i выдзяляў усiмi складкамi цела невычэрпныя запасы смярдзючага поту.

На сценах паўсюль у Лондане нечакана з'явiўся новы плакат. На iм не было нiякiх надпiсаў, была толькi пачварная постаць эўразiйскага салдата трох-чатырох метраў вышынёй, з безуважным мангольскiм тварам, вялiзнымi ботамi. Ён ступаў шырокiм крокам з нацэленым наперад аўтаматам. Адкуль нi глядзець на плакат, здавалася, што аўтамат нацэлены проста ў цябе. Гэтыя плакаты былi наклееныя на ўсiх свабодных месцах, на кожнай сцяне, iх было нават болей, чым партрэтаў Вялiкага Брата. Пролы, звычайна абыякавыя да вайны, былi ўзрушаныя, iх ахапiла чарговая хваля шалёнага патрыятызму. Нiбы ладзячыся пад агульны настрой, ракетныя бомбы забiвалi людзей болей, чым звычайна. Адна з iх упала ў запоўнены да краёў кiнатэатр у Стэпнi i пахавала пад руiнамi сотнi ахвяр. Усе навакольныя жыхары выйшлi на пахаванне. Яны наладзiлi доўгае шэсце, якое цягнулася гадзiнамi i было, па сутнасцi, дэманстрацыяй абурэння. Другая бомба ўпала на вялiкую пустку, дзе звычайна гулялi дзецi. Дзесяткi дзяцей былi забiтыя i разарваныя на шматкi. Былi i iншыя праявы гневу. Было спалена чучала Гольдштэйна. Сотнi плакатаў з эўразiйскiм салдатам былi сарваныя i кiнутыя ў агонь, а тым часам у агульным замяшаннi было абрабавана нямала крамаў. Пасля разышлася чутка, што шпiёны скiроўваюць бомбы праз радыё, i натоўп падпалiў дом адной старой пары, якую западозрылi ў тым, што яны iншаземнага паходжання. Яны задыхнулiся ў агнi.

У пакойчыку над крамай пана Чэрынгтана Джулiя i Ўiнстан, калi iм выпадала туды прыйсцi, клалiся побач на ложку без коўдры, голыя, пад расчыненым акном, каб уратавацца ад спёкi. Пацук болей не прыходзiў, але клапоў такiм гарачым часам напладзiлася процьма. Ды, як здавалася, гэта не мела значэння. Брудны або чысты, пакой гэты быў раем. Прыйшоўшы, Ўiнстан i Джулiя звычайна насыпалi паўсюль купленага на чорным рынку перцу, раздзявалiся, кахалiся, залiваючыся потам, i засыналi. Прачнуўшыся, яны заўважалi, што клапы вярнулiся i рыхтавалiся на контратакi.

За ўвесь чэрвень яны сустрэлiся чатыры, пяць, шэсць, сем разоў. Ўiнстан страцiў звычку пiць джын абы-калi. Здавалася, ён быў яму болей непатрэбны. Ён памажнеў, язва на назе загаiлася, засталася толькi рудая плямка. Ранiшнi кашаль болей не мучыў яго. Жыццё перастала быць невыносным, яму ўжо болей не хацелася строiць грымасы тэлегляду i крычаць дзiкiм голасам брыдкiя словы. Цяпер, калi ў iх быў патаемны i надзейны прытулак, амаль што дом, iх нават ужо не засмучала, што яны сустракалiся зрэдку i кожны раз толькi на некалькi гадзiн. Важна, што гэты пакойчык над антыкварнай крамай увогуле iснаваў. Ведаць, што ён там, некрануты, было амаль тое самае, што i быць там. Пакойчык быў сусветам, прыстаннем мiнуўшчыны, дзе можна сустрэць даўно вымерлых жывёлiн. Пан Чэрынгтан, думаў Ўiнстан, таксама вымерлая жывёлiна. Перш чым падняцца ў пакойчык, ён звычайна затрымлiваўся на колькi хвiлiн, каб з iм пагаварыць. Здавалася, што стары выходзiць з крамы вельмi рэдка цi нават увогуле не выходзiць, а з другога боку, як выглядала, да яго нiхто не заходзiў. Ён вёў прывiднае iснаванне памiж маленькай цьмянай крамай i яшчэ меншай кухняй, дзе гатаваў сабе ежу. У гэтай кухнi сярод iншага можна было ўбачыць неверагодна стары грамафон з вялiзнай трубою. Пан Чэрынгтан, здавалася, быў вельмi рады пагаварыць. Калi ён хадзiў сярод сваiх нiкому не патрэбных рэчаў, з доўгiм носам, тоўстымi акулярамi, угнутымi плячыма, у аксамiтнай куртцы, ён заўсёды нагадваў хутчэй калекцыянера, чым гандляра. З нейкiм вялым захапленнем ён дакранаўся да тое цi iншае рэчы - фарфоравай затычкi, маляванага вечка зламанай табакеркi, таннага медальёна з пасмачкай валасоў даўно памерлага дзiцяцi. Ён нiколi не прапаноўваў Ўiнстану купiць i задавальняўся тым, што выклiкаў у яго захапленне. Гаварыць з iм было як слухаць старую музычную скрынку. Ён выцягнуў з глыбiняў памяцi iншыя ўрыўкi забытых вершыкаў. У адным з iх гаварылася пра дваццаць чатыры дразды, у другiм - пра карову з адламаным рогам. У яшчэ адным было пра смерць беднага пеўня Робiна. "Мне здалося, што гэта можа вас зацiкавiць", - казаў ён, вiнавата ўсмiхаючыся, пасля кожнага новага ўрыўка. Але ён памятаў толькi некалькi радкоў з кожнага верша.